Jak wpiąć w istniejący rozgardiasz przestrzenny i zidentyfikować nowopowstający element SGH (Centrum Przestrzeni Innowacyjnej) z znakomitym w swej bryle i formie zespołem głównym, oddalonym przestrzennie, lecz bliskim w nauce i działaniu dydaktycznym?

Podjęliśmy taką próbę poprzez znalezienie wspólnego języka formy, rytmu i struktury, odbiegającej od sąsiadujących budynków w sposób zdecydowany i jednoznaczny, a podkreślający tożsamość i przynależność do istniejących obiektów SGH.

Punktem odniesienia dla projektowanego Centrum Przestrzeni Innowacyjnej jest zespół budynków głównych SGH, stanowiących jeden z ważniejszych akcentów na architektonicznej mapie Warszawy. Znalezienie wspólnego języka formy, przy jednoczesnym silnym nacisku na współczesne rozwiązania architektoniczne i zaawansowane technologie było dla nas podstawą do poszukiwań właściwej estetyki. Niemniej ważna jest dla nas czytelna i konsekwentna konsolidacja trzech podstawowych elementów architektury tj: funkcji, formy i konstrukcji, do których w przypadku projektu Centrum dołączyliśmy także technologię. Efektem poszukiwań jest obiekt wpisujący się w estetykę i filozofię modernizmu, niezwykle prosty, aczkolwiek wyrazisty, z silną artykulacją podziałów fasadowych, będących jednocześnie widocznymi elementami żelbetowej konstrukcji nośnej. Płaskie, cofnięte szklenia podkreślają tektonikę konstrukcji umożliwiając jednocześnie wgląd do wnętrz, zdominowanych formą odkrytych żelbetowych stropów kasetonowych. Podcień przed głównym wejściem, schowany za arkadą słupów zewnętrznej konstrukcji, nawiązuję do klasycyzmu i wraz z wyrazistymi podziałami fasad znajduje swoje odzwierciedlenie w architekturze kompleksu budynku głównego SGH.

Sercem układu jest kontynuowany na wszystkich poziomach centralny trzon konstrukcyjny, obejmujący atrium, komunikację pionową, hol oraz zaplecza techniczno-sanitarne. Radialnie wokół trzonu konstrukcyjnego przebiega komunikacja pozioma, spięta wielofunkcyjnym holem, zapewniając dostęp do zewnętrznie umieszczonych pomieszczeń dydaktycznych i biurowych. Zwieńczone świetlikiem atrium, stanowi źródło światła naturalnego dla pomieszczeń i przestrzeni oddalonych od fasad zewnętrznych budynku. Budynek projektujemy w technologii żelbetowej z wyeksponowaniem konstrukcji tak na zewnątrz, jak i we wnętrzu. Głównymi elementami struktury są wysunięte poza warstwę termoizolacji słupy i rygle fasady, spinające konstrukcję monolityczne stropy kasetonowe, oraz centralnie umieszczony trzon obejmujący klatki schodowe, dźwigi i pow. sanitarno-techniczne.

Struktura oparta jest na typowych modułach przestrzennych. Podziały fasad rozszerzają się od środa ku brzegom, wpisując jednocześnie w główne osie struktury.